Gisteren terug gekomen van vliegkamp. Het was weer super. Het onderwerp van het kamp was ‘short field take-off and landing’. Onze tentjes stonden op Marburg in Duitsland (EDFN). Daar hebben we een nuttige oefening gedaan met pionnen. Op basis van de gegevens van de fabrikant (pilot’s operating handbook) hebben we berekend hoe lang we nodig hadden om los te komen van de grond. We nemen daarbij factoren mee die deze afstand beïnvloeden (denk aan de wind, temperatuur, de hoogte van de baan en of de baan gras of hard is enz.). Vervolgens hebben we een pionnetje naast de baan gezet op de plek waar we volgens de berekeningen los van de grond zouden moeten komen. En daarna…testen. De berekende afstand kwam vrij goed overeen met wat we echt nodig hadden. Deze oefening gaf meer vertrouwen in de getalletjes. Daarna hebben we op verschillende veldjes in Duitsland geoefend, met elk zijn eigen uitdaging. Het leukste veld vond ik Flugplatz Mosenberg. Daar ging de vrij korte baan eerst naar beneden en daarna weer omhoog. Ik heb veel geleerd en daarnaast ook enorm genoten.
Tijdens de heenweg flink wat wolken. Uit mezelf was ik omgekeerd, maar omdat er een ervaren instructeur naast me zat gingen we door. Laag vliegen onder de wolken, om wolken manoeuvreren en ondertussen goed in de gaten houden of er geen obstakels (zoals hoge torens) zijn op de grond. Flink uit mn comfortzone, maar wel veel geleerd. Bij aankomst op Marburg wachtte de volgende uitdaging flinke crosswind (wind van de zijkant tijdens de landing). Ik vond het wel weer mooi geweest voor die dag aan het einde van de vlucht. 
Vrijdag was de weersverwachting voor zaterdag (de terugreis naar Teuge) slecht. We besloten daarom om zaterdag vroeg te vertrekken. Daarom vrijdagavond nog even tanken. De koplampen van een auto op de kisten zodat we wat konden zien. Geeft een mooi plaatje. 
Bush stijl tanken. Als er geen tankstation is kun je tanken vanuit een jerrycan. Op de andere vleugel zit Pieter (instructeur) die me uitlegt hoe ik kan tanken zonder zwaar te tillen. Handig. 
Op de terugweg kwamen de wolken steeds lager te hangen waardoor wij steeds dichter bij grond gingen vliegen. Op een gegeven moment naderde we de van te voren afgesproken limiet. Mijn medestudent die pilot in command was voor de terugweg besloot om om te draaien en uit te wijken naar Paderborn. Een beslissing waar ik me goed in kon vinden aangezien verschillende windmolens verstoppertje aan het spelen waren in de wolken. 
Nadat we even gewacht hadden op Paderborn was het weer beter geworden en gingen we weer verder. We gingen hoger vliegen om minder last te hebben van de bewolking. Gelukkig was er genoeg ruimte tussen de wolken om te klimmen. Zo prachtig om hoog langs wolken te vliegen. Net een andere wereld. De instructeur gaf nuttige tips. Zie je een gat in de wolken 3 graden hoger dan waar je bent dan weet je dat je 500 voet per minuut moet klimmen om dat gat te halen. Je weet dat de kist 500 ft per minuut aankan dus dan weet je dat je dat gat gaat halen. 
Terug op vliegveld Teuge (rechts midden op de foto) werden we verwelkomt door een bui die net na ons landde. Even schuilen onder de vleugel.